Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
De beschadigde pop
van een vrouw die vanuit een kast ons schrijft
Het is weer zondagmorgen. Nog maar 4 uur. Buiten is het donker. Donker
en stil. Ook in mij, is het stil.
Ik ben alleen, als steeds. Een paar knipogende sterren glimlachen me toe.
Het kaarslicht is warm, maar ik, ik heb het alleen nog maar koud.
Een skibroek draag ik, met een buitenlaag van harde nylon.
Mijn tranen hoor ik vallen op het waterafstotende materiaal. Elke traan
echoot in mijn oren... 'plop...plop...plop...'.
Ik zou hier niet moeten zitten, alleen, achter mijn overduidelijk zoutwaterbestendige
laptopje.
Ik zou niet moeten hoeven huilen.
Eigenlijk behoor ik nog te slapen en te dromen. Dromen, van jou.
Het is stil in mij.
Ik zie de naam die jij me gaf, op mijn keukendeur geschreven staan.
Het klinkt... vleiend, maar, als deze naam ook staat voor de waarde die je
mij toekent, is ze vernederend...
Een 'Vreemde Verleiding'.
Die altijd maar keurig op je wacht. Je aandacht geeft, je toelacht, je de
hemel in prijst en je alle liefde van de wereld aanbied...
Ik ben er altijd voor je. Betrouwbaar, een rots in de branding, liefdevol en
trouw.
Ik ben een pop. Een pop waarmee men spelen kan, als men daaraan
behoefte heeft.
Jij kunt mijn haren kammen, mijn het rokje laten dragen dat jouw voorkeur
heeft, mij liefkozen wanneer je dat uitkomt.
En, de pop vraagt niets. Ze klaagt niet, ze vraagt niet om aandacht, ze is
niet lastig. Ze lacht altijd.
Ze zegt niets. Ze heeft geen woorden.
Ze kijkt je alleen met die warme bruine ogen aan. Bewonderend. En, vol
van liefde.
Een pop waarmee je graag speelt. Ze is mooi. Zo'n pop heeft bijna
niemand.
Jij wel.
En ze dient maar èèn doel: voor vermaak. Om mee te spelen.
Een pop is gemaakt van plastic. Ze heeft geen hart, geen gevoel, geen
eigenwaarde.
Maar... deze pop waarmee jij speelt....Ze is een levende pop! Ze hèèft een
hart en een hart kan breken. Ze hèèft gevoel en... eigenwaarde.
En ze kan huilen. En ze huilt èchte tranen. Tranen die geluid maken, als ze
op haar skibroek vallen.
Hoor je het? 'plop...plop...plop...'.
Als een klein kind een pop krijgt, een mooie waardevolle pop, er mee
speelt, maar, ze s'avonds - als het kind uitgespeeldt is - èènvoudig en
onverschillig, in een hoek smijt, zal de moeder het kind de pop afnemen.
Ze is er niet ècht blij mee, want, ze is niet zuinig op de pop. Ze onderkent
de waarde van de pop.
"Als je met een pop gooit, zal ze breken. Een pop is er om je blij te maken
en jij ziet de waarde van je mooie pop, niet in. En dus, neem ik ze je af,
totdat je haar waarde beseft en er blij mee zult zijn en haar liefdevol
behandeld".
Ze zal het kind pas dan de pop teruggeven, als het kind zijn fout inziet en
zijn ondankbaar gedrag wenst te herzien.
Zo gauw het kind s'avonds de pop meeneemt naar haar bedje, ook de pop
liefdevol onder de wol toedekt en inziet, dat de pop er altijd maar voor haar
is, geduldig naar haar probleempjes luistert en haar troost als ze zich
alleen en èènzaam voelt, in het donker, dan pas ziet ze in, welke waarde
de pop heeft en heeft ze alles wat deze pop haar bieden kan, verdiend.
Omdat ze de pop de juiste waarde toekend.
Nu ben jij een volwassen man, die een mooie geduldige pop heeft, die je
s'avonds in de hoek slingert... als je ... uitgespeeld bent....
En dus is er geen moeder, die jou je pop afneemt.
Je ziet niet de waarde van deze mooie, lieve pop. Je ziet niet, de vreugde,
de liefde en de trouw, die ze je steeds maar weer schenkt.
Op een stapel beddegoed
Alleen, ook al zwijgt deze pop, lijkt het alsof ze geen verweer heeft en haar
eigenwaarde niet kent.... maar, deze pop heeft wel degelijk hersens.
Ze voelt en weet, dat je haar zeer doet en dat haar ogen niet altijd
glinsteren van vreugde, als je haar in je armen neemt, maar vaak
glinsteren haar ogen van het vocht... Het vocht van haar tranen, die deze levende pop, in stilte huilt.
Ze leeft, ze ademt en... ze weet dat je haar niet op haar waarde schat; haar
niet waardig bent.
Je behandelt haar dusdanig grof, dat ze zou kunnen breken.
En ze behoort niet te breken.
Haar hartje, mag al helemààl niet breken.
Dat heeft ze niet verdiend!
En omdat deze pop haar eigenwaarde kent, trekt ze zichzelf terug. Ze
neemt zich, als het ware, van jou af!
Je mag niet meer met haar spelen, totdat je haar waarde onderkent.
Ze 'legt' zichzelf in een kast, op een stapeltje fris gewassen en gestreken,
beddegoed.
Ze legt zich neer en sluit - als vanzelf - haar warme bruine ogen.
Ze ligt daar... in het donker... veilig opgeborgen. En, ze wacht... en hoopt...
Hoopt, dat op een dag jij je pop missen zult. Je dan haar zult gaan zoeken.
De kastdeur open zal gaan, jij haar voorzichtig in je armen neemt en in het
licht draagt.
Haar ogen zullen weer opengaan en zullen je even liefdevol en warm
aankijken, als immer.
Ogen die zeggen: Ik heb op je gewacht!
In het donker
Nu ligt de pop nog in de kast, want, je hebt haar nog niet verdiend. Ze ìs
breekbaar, want ze is een levende pop. Met een echt hart, dat alleen voor
jou klopt.
Alleen in het donker, opgeborgen, uit... veiligheid.
En ze wacht... alleen... en hoopt op de dag dat jij de kastdeur opent.
Tot die dag, blijft ze alleen. Wachtend, in het donker.
Waar ze in alle stilte, haar trieste tranen schreit. 'Plop...plop...plop...'
Kleine Engel
